top of page

Banda sonora
Mentida

portada mentida.jpg

“I quan la mare va preguntar com m’havien anat els controls.” (pàg. 19)

“Hola, cas perdut! Només t’escric per dir-te que gràcies a la teva recomanació ahir a la nit vaig començar a llegir El vigilant en el camp de sègol i em té enganxadíssima. Em penso, però, a mi no m’ agradaria conèixer el seu autor i encara menys el desastre del protagonista. Em cau força malament, aquest Caufield, i ja soc a la pàgina 133. I també em fa una mica de por. Per què dius que t’hi assembles? Ja sé que dius que no val la pena explicar res a ningú però a mi m’agradaria que m’ho explicassis, perquè de debò m’interessa saber-ho. Espero la teva resposta, Holden. Abraçades, Xènia.” (pàg. 23)

“Això era el que em passava: trobava a faltar el Marcel més que mai a ningú.” (pàg. 37)

“Dilluns no em vaig poder esperar més. Només tenia dues pistes escarransides, però n’hi havia prou per començar. L’una era el nom de l’institut. L’altura, la foto. Vaig començar pel que semblava més fàcil. IES Ricard Salvat. Parada de metro més propera: General. Línia 8. Feien jornada intensiva. Perfecte. Així hi podia anar després d’acabar les classes del matí i abans començar les de la tarda.” (pàg. 38)

“Hola, caso perdido. Solo te escribo para decirte que gracias a tu recomendación anoche empecé a leer El guardián entre el centeno y estoy estoy superenganchada. Creo, a diferencia de ti, que a mi no me gustaría conocer a su autor y aún menos al desastre del protagonista. Me cae bastante mal el Caulfield este y voy ya por la página 103. Y también me da un poco de miedo. ¿Por qué dices que te pareces a él? Ya sé que dices que no merece la pena explicar nada a nadie, pero a mí me gustaría que lo hicieras porque de verdad me interesa saberlo. Espero que me contestes, Holden. Abrazos, Xenia”. (pág. 23)

- “No mereces que te escriba. Aun así, voy a hacerlo. No soy del tipo de persona que se va sin dar explicaciones. Ya te aviso que, sin embargo, mis explicaciones no te van a gustar. Si quieres parar de leer aquí, todavía estas a tiempo. Todo es mentira. No vas al instituto Ricard Salvat. Allí no conocen a ningún Marcelo López. No hay ninguno en toda la secundaria, ni tampoco en bachillerato. En cambio, en el gimnasio Yom chi sí que saben quién eres. El problema es que no eres tú”. (pág. 69)

- “Bién. Os dije que me quedaba en el comedor y no era verdad. Me enamoré. O me colgué de alguien. Por internet. He estado semanas sin poder pensar en nada”.  (pág. 75)

portada mentida.jpg
portada mentida.jpg

“-M'han enredat. He estat parlant amb algú que s’ha fet passar per tu.” (pàg. 59)

“De Xènia Buch Per a HaldenCaulfield Assumpte Mentida.”  (pàg. 67)

“Benvolgut Quisiguis, no et mereixes que t’escrigui, però malgrat tot, ho faig. No soc de la mena de persones que marxa sense donar explicacions. Ja t’aviso que les meves explicacions, però, no t’agradaran. Si vols para de llegir aquí, encara hi ets a temps. (...)” (pàg. 67)

“-Em vaig enamorar. O vaig penjar-me d’algú. (...) Parlar en passat m’anava bé.” (pàg. 72)

“Hola de nou, Xènia. Com estàs?(...) Ets tu, Xènia, Xènia, Xènia, Xènia, Xènia, Xènia.” (pàg. 86-92)

“Assassinat en primer grau, soc un assassí.”

“Jo abans estava convençut que res no canvia mai. Potser estava equivocat. Ha canviat des que et conec.” (pàg. 85)

“M'has de salvar el coll, Ric.” (pàg. 133)

“Llavors el cotxe li va passar per sobre. Dues vegades. Devia quedar tota desfeta per dins, després d'allò. Tot seguit el cotxe va marxar i la va deixar allà.” (pàg. 181)

“Mentre caminava pel passadís pensava que em desmaiaria. El cor em bategava a les temples i cada tres segons m’oblidava de respirar.” (pàg. 234)

“Quan estimes una persona, t’agrada que sigui com és. També t’agrada que t’estimi.” (pàg. 235)

portada mentida.jpg

“No penso desaparèixer de la teva vida.” (pàg. 36)

“Espera’t, Xènia! Espera’t un moment! La veu del Marcel em persegueix.” (pàg. 59)

“Què vols dir? Què vol dir que es nota? Qui et penses que ets per parlar-me així, estúpida? Creguda de merda! Imbècil! (pàg. 63)

“Quan estimes una persona, t’agrada que sigui com és. També t’agrada que t’estimi.” (pàg. 235)

“Una abraçada amb tot el cos, però també amb tota l´ànima.” (pàg. 235)

- “Creo que decir la verdad no se me da muy bien. Fatal de práctica. Ya te dije que soy un caso perdido. Antes de conocerte todo me daba lo mismo. Las cosas no te importan si no las piensas. Yo antes no pensaba. Antes estaba convencido de que las cosas no cambian nunca. Quizás estaba equivocado. Conocerte me ha hecho cambiar. Tu llegada repentina a mi vida… Todo es complicado”. (pág. 87)

- “Sin pronunciar palabra, se nos ocurrió lo mismo al mismo tiempo. Nos dimos un abrazo. Uno de esos muy fuertes Un abrazo con todo el cuerpo pero también con toda el alma. Yo cerré los ojos. Creo que él también. Era mucho más alto que yo, tenía un pecho ancho y fuerte, me sentí bien allí desde el primer momento. Estuvimos un buen rato abrazados, sin movernos. Después nos separamos y comenzaron las palabras”. (Pag 246)

“Querida comotellames:

Todo es mentira. No vas al instituto Ricard Salvat. Allí no conocen a ningún Marcelo López. No hay ninguno en la secundaria, ni tampoco en bachillerato.

En cambio, en el gimnasio Yom Chi sí que saben quién eres. El problema es que no eres tú. Marcelo López es un idiota que nunca ha oído hablar de Salinger ni ha abierto un libro en su vida. Si quieres saber cómo lo sé te lo contaré. Fui a buscarte. Necesitaba conocerte. Estaba loca por ti. No podía aguantar ni cinco minutos más sin mirarte a los ojos. Mirarte a los ojos. Tengo una curiosidad. ¿Es fácil para ti decir mentiras? Supongo que eso depende de la persona que te escucha, ¿verdad? Hay gente que se lo cree todo, como yo. (…) Ahórrate las explicaciones y todo lo demás también porque TE ODIO, eres la peor persona que jamás he conocido, me has roto el corazón en mil pedazos.

Adiós, comotellames. Hasta nunca.

Xenia Buch” (pág. 67-69).

“¡Espera Xenia! ¡Espera un momento! ¿Me lo puedes explicar? ¿De qué va esto, nena?

- Me han enredado. He estado hablando con alguien que se ha hecho pasar por ti.

- Te han enredado…, ¿cómo?

- ¿Por internet? Ostras, nena, parecías más lista.” (pág.58-60)

“Sin decirnos nada tuvimos los dos la misma idea, nos abrazamos al mismo tiempo. Uno de esos muy fuertes. Un abrazo con todo el cuerpo pero también con todo el alma. Era mucho más alto que yo, tenía un pecho ancho y fuerte, me sentí bien allí desde el primer momento. Estuvimos un buen rato abrazados, sin movernos. Después nos separamos y comenzaron las palabras. Pero lo más importante ya lo sabíamos.” (pág. 246)

“Solo podía leer el correo a escondidas. El profe de lengua se fiaba de mí, a veces miraba hacia otra parte o se ponía a leer. Yo aprovechaba entonces para responderte el correo. El profesor tardó en darse cuenta. Me cambió de sitio y me prohibió usar el ordenador. No se lo dijo al director, me dio un voto de confianza y yo no tardé en romperlo.” (pág. 170-172)

“He olvidado decirte una cosa.

¿Alguna vez has pensado cuántas personas han sido importantes en tu vida?

Normalmente son muy pocas. Las mías son estas:

Ben. Sin él me habría muerto.

Salinger. Sin él jamás habría descubierto un montón de cosas.

Tú. Sin ti nunca habría descubierto esto que me corre por dentro. Tú haces que el futuro merezca la pena”. (pág.139) 

bottom of page